Voor veel automobilisten is Zandstraat een onopvallend dorpje waar je door heen komt, van of naar Philippine. Weinigen weten dat het water van de Braakman en het Sassche Gat tot de negentiende eeuw tegen het huidige Zandstraat klotste. Dat zie je nog, even na de start van het ommetje. De landerijen rechts van de weg naar Philippine liggen hoger dan die aan de linkerkant. De straat is ontstaan op de scheiding van de hogere en lagere gronden, daar waar het Sassche Gat begon te verzanden. De oudste boerderij uit 1852, op huisnummer 70, staat er nog steeds.

Zandstraat was een agrarische gemeenschap, met onder meer een smederij uit 1910, een wagenbouwbedrijf en een tuigmakerij/Leerbewerker. De ambachtslieden zijn verdwenen; geboerd wordt er nog volop. Direct buiten Zandstraat zie je rechts (bloeiende) aardappelen staan. Voorbij de boomgaard, linksaf de Trappistenstraat in, draait het nog altijd om het leven en werken op het platteland.

Het graan laat zijn kopjes hangen, dan weet je dat het bijna oogsttijd is. Misschien zie je de imposante maaidorsers in het veld rijden om graan te dorsen. Deze zijn al van verre te herkennen aan de stofwolk erachter. Na de oogst wordt vaak een groenbemester ingezaaid om de bodem vruchtbaar te houden.

Nu niet meer te zien in het landschap, maar leuk om te weten: op de hoek met de Kapellestraat, bij knooppunt 62, hebben in de jaren dertig veldovens gestaan waar bakstenen werden gebakken. In Zandstraat zelf zijn diverse huizen aan te wijzen die zijn gebouwd met de iets donkerdere stenen uit deze steenbakkerij.

De Korteweg gaat over in een onverhard pad. Wil je niet door het hoge gras, dan kun je ook links van de dijk, over de Driekwartweg verder lopen richting knooppunt 61. Even uitrusten kan ook. Bovenop de dijk staat een bankje met uitzicht op het boerenland, het kanaal en het spoor.

Zandstraat had tot 1939 een stationnetje aan de spoorlijn Gent-Terneuzen en nog steeds rijden er dagelijks goederentreinen langs. Na de spoorweg volgt een heerlijk grindpad langs de Sint Albertdijk. Let op het trappetje halverwege. Klim dit beslist op, want je belandt zomaar in bunkertjes met schuttersgaten, gemaakt door de Duitse troepen in de Tweede Wereldoorlog.

Aan het eind van de Eugeniaweg, aan de Driekwartweg, staat de oude nicotinefabriek, opgericht in 1912 door de Fransman Gaston Decoop. Als in 1914 de mobilisatie wordt afgekondigd moet ook Decoop zich melden. De nicotinefabriek komt niet meer in bedrijf, wel werd er een vlasfabriek gevestigd.

Het laatste deel van de route gaat onder de elektriciteitsdraden door, terug over het spoor langs buurtschap Vaatje en, via knooppunten 64 en 63, over de bloemrijke Van Remoortereweg. Even terug naar wijkcentrum De Straete en je bent rond.