Selecteer de taal

Martelpad

  • Wandelroute van: TrailExplorer

Martelpad

Le sentier Blanc-Martel is waarschijnlijk de bekenste wandelroute in de Verdon. Je daalt af in de Gorges en volgt de loop van de rivier tot aan het Point Sublime. Onderweg kom je de Brèche Imbert tegen, zes metalen ladders met in totaal 252 treden die de steile afdaling van deze 'moeilijke passage' facilteren en je gaat door de tunnels van Trescaire en Baou. Kortom een fantastische tocht voor geoefende wandelaars.

Afstand: 15 km.

Tijd: 6u00.

Graad: Zwaar.

Type: Lijnwandeling.

Gps Track: Ja.

Routebeschrijving: Ja.

Rolwagen: Niet geschikt.

Hond: Niet toegelaten.

Totale stijging: 600 meter.

Aard: 100% onverhard.

Markering: Wit-Rood van de GR4.

Wandelschoenen aanbevolen.

Advertentie.

In het spoor van Alfred-Edouard Martel en Isidore Blanc.

De route begint juist voorbij de Chalet de la Maline en volgt het traject van de GR4. Eerst staat er een pittige afdaling op het programma tot je aan de oevers van de Verdon bent. Daarna gaat het in de richting van de Baume aux Boeufs, de Ossengrot. Een eindje voorbij de Baume aux Boeufs kan je heen en terug naar de samnvloeiing van de Verdon en L'Artuby gaan, de Mescla. Daarna gaat het richting de nauwe doorgang van de Brèche Imbert. Na een steile klim volgt een pittige afdaling die ondersteunt wordt door zes metalen ladders met in totaal 252 treden. Na de afdaling gaat het via de Baume aux Hirondelles en de Baume aux Chiens naar de eerste tunnel van Trescaire, 110 meter lang. De volgende tunnel, de Baou, is meteen ook de langste met een lengte van 670 meter. Hier heb je zeker een zaklamp nodig. Deze tunnel is gebogen en na ongeveer 250 meter, is een stuk uit de zijwand gehouwen zodat je een mooi zicht krijgt op de Baume aux Pigeons. Na de tunnel steek je de Baou over bij de nieuwe loopbrug en bereikt de Couloir Samson en meteen ook het einde van deze avontuurlijke tocht.

Martelpad

Download PDF voor routebeschrijving.

Deze wandeling is niet aan te raden voor mensen met hoogtevrees en is verboden voor kinderen onder de zeven jaar.

Neem minstens twee liter drinkwater per persoon mee want in de kloof kan de hitte flink toeslaan en onderweg zijn er geen bronnen.

Neem een zak- of hoofdlamp mee voor de doortocht van de tunnels.

Kaart & Poi's.

POI 1 - Sentier Blanc-Martel.

In het begin van de 20e eeuw krijgt de bekende speleoloog, Alfred-Edouard Martel, een opdracht van het ministerie van Landbouw om te zoeken naar nieuwe waterbronnen in de Provence. Hij vormt een team met de plaatselijke Isidore Blanc, een leraar uit Rougon die gepassioneerd is over de flora en fauna van zijn streek. In 1905 start de expeditie om de tot nu toe onbekende kloof van de Canyon du Verdon te ontdekken en in kaart te brengen. De expeditie vertrekt aan de Couloir Samson om vier dagen later veilig aan te komen in Galetas ondanks de vernielde boten en verloren apparatuur. Zij zijn de eersten die door de gehele canyon hebben gereisd. In de jaren '30 van de vorige eeuw opent de Franse Touring Club een pad van de Maline naar de Couloir Samson. Hierbij is belangrijkste moeilijkheid: de afdaling van de Brèche Imbert. Er worden ladders geplaatst om de bijna 100 meter hoogteverschil te overbruggen. Deze ladders werden vervangen tijdens de winters 2012 en 2013 door nieuwe metalen ladders met een dubbele leuning.

Geen extra informatie.

POI 2 - De tunnels.

In 1745 claimen de Staten-Generaal van de Provence in Lambesc de hulp van Lodewijk XV om de Verdon bevaarbaar te maken naar de Durance met het oog op het transport van hout en voedsel naar Aix te vergemakkelijken. In 1785 werd het project opnieuw op de agenda gezet: veeboeren die de loop van de Verdon hebben gevolgd, zorgen voor de haalbaarheid ervan. Dan komt er plots een nieuw tijdperk waar de nieuwe energie elektriciteit wordt en het project om de rivier bevaarbaar te maken wordt stop gezet. In 1870 wordt beslist om een nieuw project uit te voeren dat voorziet in een afleiding van de Verdon met een dam in Carajuan van 75m hoog om elektriciteit op te wekken. In 1885 werd een groep van Zwitserse landmeters aangesteld en het tunnelproject begint in 1890. Alles wordt handmatig gedaan zonder enige hulp van machines. Van 1900 tot 1910 zijn aan beide uiteinden acht tunnels gegraven. Er zijn zoveel teams als er tunnels zijn en elk team bestaat uit 20 man: mijnwerkers, ontmijners, schoonmakers, afwerkers, voornamelijk uit Italië. Het hydro-elektrische project wordt stopgezet wegens de oorlog van 1914-1918. De twee tunnels waar je door gaat zijn de restanten van dit project. Sommige van de andere tunnels zijn ook nog overgebleven maar zijn te gevaarlijk om er in te gaan.

Geen extra informatie.